Książka Marcusa Zusaka o tym samym tytule, to jedno z najwyżej cenionych dzieł literackich. Książka jest pełną magii, a jednocześnie przeraźliwie realną historią dziecka, któremu przyszło dorastać w bardzo trudnych czasach. A są to lata, w których w Niemczech do głosu dochodził faszyzm i nieuchronnie zbliżała się druga wojna światowa. Mała bohaterka i rodzina zastępcza, w której żyje, doświadczają niewyobrażalnej biedy. Codzienne wyżywienie ich stanowi trawa, kora drzew i wszystko, co da się ugotować z nadgniłych resztek warzyw. Pewnego razu, dziewczynka kradnie książkę. Wpatrując się w nią intensywnie i przewracając kolejne stronice, zaczyna sobie wyobrażać, co też mogą oznaczać, widoczne tam czarne znaki. Nie zna liter ale odkrywa, że wyobrażanie sobie różnych rzeczy, pomaga przetrwać. Po tym odkryciu, zdobywa książki gdzie tylko może i wyobraża sobie ich zawartość. Podobnie jak i książkę, film otwiera scena osnutego gęstym dymem, pędzącego pociągu. Jest druga połowa lat trzydziestych ubiegłego wieku. Wszystko rozgrywa się na terenie Niemiec. Pewna kobieta, zmuszona sytuacją, oddaje swoje dzieci do rodzin zastępczych. Oddaje je, ponieważ jest komunistką i wciąż ucieka przed prześladowaniami. W pędzącym pociągu spotykamy ją z dwojgiem dzieci. Męczącej i uciążliwej podróży do Bawarii, nie przeżywa jej młodszy syn. Kobieta wysiada i grzebie go na małej stacyjce, po czym znika bez wieści. Niedługo potem, pracownicy opieki społecznej, dowożą jej córkę - Liesel Meminger- do rodziny, w której będzie się wychowywać. Dziewczynka będzie teraz zamieszkiwać w niedużym mieście blisko Monachium. Nowymi rodzicami dziewczynki są ludzie nie pierwszej młodości. On – nieco dziwaczny i całkowicie niezaradny życiowo, ona – utrzymująca rodzinę praniem cudzej bielizny, z charakteru ksantypa i zołza. Dorastanie Liesel przypada na czas wojny. Kontakty z rówieśnikami, nie należą do udanych z wielu względów. Ten najważniejszy jest taki, że dziewczynka nie potrafi czytać. Uczęszczając do szkoły, stopniowo nadrabia zaległości. Liesel znajduje zrozumienie u przybranego taty. Przybrana matka jest szorstka i nieprzystępna. Karci ją dosłownie za wszystko, wymawia sieroctwo itp. Dziewczynka znajduje też przyjaciela wśród uczniów. Reszta dzieci wytyka ją palcami i wyśmiewa. Mijają lata, a Liesel poddawana jest faszystowskiej edukacji. Nie bardzo wie co to wszystko znaczy, ale posłusznie recytuje nakazane wiersze i śpiewa nakazane piosenki. Pewnego dnia, do drzwi jej przybranych rodziców, puka syn starego przyjaciela pana Hubermanna. Jego ojciec jest Żydem, z którym Hubermann walczył na froncie pierwszej wojny światowej. Kolejne lata Max spędzi w domu Hubermannów, ukrywając się przed nazistami. Najbardziej intrygującą częścią książki, jak i filmu jest zakończenie. Nie będę go zdradzać, powiem tylko, że narrację w książce i w filmie, prowadzi śmierć. Śmierć jest rodzaju męskiego. Przebywa gdzieś w chmurach, opowiada historię Liesel, nie szczędząc przy tym aluzji, że w czasach nazizmu miała (miał) dużo pracy… W role zastępczych rodziców Liesel wcielili się: nagrodzony Oscarem Geoffrey Rush i nominowana do tej nagrody Emily Watson.