Film „Z miłości do…” opowiada o pewnym małżeństwie z długoletnim stażem, mieszkającym w przeciętnie, a nawet obskurnie wyglądającym blokowisku. Ich blok stoi gdzieś w Newcastle. Marion jest kobietą, którą cechuje niezwykła i niewyczerpana pomimo wieku pogoda ducha. Marion jest ciepła, chętnie nawiązuje kontakty z ludźmi i cieszy się z tego co ma, nawet jeśli są to tylko próby chóru emerytów. Chodzi tam z radością, bo lubi osiedlową świetlicę i panią Elisabeth. Przeciwieństwem Marion jest jej mąż Arthur. Aż dziw, że tych dwoje związało się ze sobą i przeżyło razem tyle lat. Arthur jest zgorzkniałym i zniechęconym do życia mrukiem. Obrażony na świat i ludzi nie szuka przyjaciół, nie uśmiecha się do nikogo i nikogo nie darzy cieplejszymi uczuciami. Mężczyzna skłócił się też z własnym synem. Pomaga wprawdzie niepełnosprawnej żonie dotrzeć na próby chóru, sam jednak nie przekracza progu świetlicy i nie wita się z nikim. Prowadząca chór pani Elisabeth ma śmiałe i oryginalne pomysły na repertuar. Robi wszystko, by jej chór wygrał zbliżający się konkurs. Arthur kocha Marion, ale chce mieć ją tylko dla siebie. Nie podoba mu się, że żona traci resztki sił i energii na występy w chórze. Nie rozumie, że te występy tak naprawdę dodają jej jednego i drugiego. „Z miłości do…” to wzruszająca, pełna ciepła i mądrości opowieść o człowieku, który zmuszony okolicznościami życiowymi, stopniowo zmienia się nie do poznania. Arthur – bo o nim mowa, zmienia się ze zgorzkniałego i skupionego wyłącznie na sobie tetryka, w człowieka pogodzonego z życiem i z ludźmi, a przede wszystkim z własnym synem. Na uwagę zasługuje sposób, w jaki Terence Stamp odtwarza rolę Arthura. Robi to tak, że mężczyzna mimo wielu wad i nieznośnego charakteru, pozyskuje sympatię oglądających. „Z miłości do…” to film, w którym nie brakuje wzruszeń, ale udało się uniknąć tandetnej i nadmiernej ckliwości typowej dla tanich wyciskaczy łez. Wzruszające chwile łączą się tu po mistrzowsku z momentami, w których płacze się ze śmiechu. Nie gorzej od odtwórcy roli Arthura poradzili sobie inni aktorzy. Vanessa Redgrave brawurowo zagrała pogodną i życzliwą światu Marion. Gemay Arterton świetnie odtworzyła postać nauczycielki śpiewu, pani Elisabeth. Obraz „Z miłości do…” zdobył uznanie nie tylko publiczności, ale także krytyków, co nie często się zdarza. Film dostał trzy nominacje do brytyjskich nagród wręczanych za filmy niezależne BIFA. Nominacje dotyczyły najlepszego aktora, najlepszej aktorki drugoplanowej i najlepszego scenariusza. Film doceniono też podczas Nashville Film Festival., gdzie przyznano mu nagrodę publiczności.