„Wyspa psów” jest dowodem na to, że kino animowane może być jednocześnie komercyjne i bardzo dobre. Film był pierwszą projekcją na tegorocznym Berlinale. Intrygujące są pierwsze słowa filmu „dawno, dawno temu, albo w niedalekiej przyszłości w Japonii…” To co dzieje się w filmie jak najbardziej przystaje do naszej rzeczywistości i wiernie ją opisuje. We wstępie do filmu poznajemy chłopca, któremu udało się obciąć głowę pewnej bestii. W kolejnych scenach przenosimy się do Nagasaki, którego burmistrz zamierza wysłać wszystkie psy na wyspę będącą miejskim wysypiskiem śmieci. Zesłanie ma na celu ocalenie ludzi przed psią grypą, której nosicielami są czworonogi. Pewien naukowiec jest o krok od wynalezienia lekarstwa na tę chorobę, ale nikt go nie słucha i psy lądują na oddalonej od miasta wyspie. Wśród psów na wyspie jest przyjaciel dwunastolatka imieniem Atari. Kilka miesięcy później Atari przelatuje nad wyspą małym samolotem i samolot rozbija się. Chłopiec wybrał się nad wyspę, by odnaleźć swojego ukochanego psa. Wielbiciele filmów Andersona wiedzą, że nie fabuła jest w nich najważniejsza. Najważniejszy jest obraz, w którym tym razem osiągnięto wyjątkowe efekty dzięki zastosowaniu animacji poklatkowej. Postacie wyglądają jak żywe. W psim futrze rusza się każdy włos. Każdy pies jest inny, a jego oczy, nos i cała reszta do złudzenia wyglądają jak prawdziwe. Jak w innych filmach Andersona, tak i tu wszystko rozgrywa się wokół bliskości, przyjaźni i rodziny. Oszukany przez ludzi chłopiec znajduje nową rodzinę wśród czworonożnych przyjaciół. Motyw wykluczenia psów też nie jest przypadkowy. Nie trudno się domyśleć, że stanowi nawiązanie do współczesnego świata, który pragnie wykluczyć ludzi chcących dołączyć do tych, którym żyje się lepiej i łatwiej. Świata, który odwraca się od biedy i uchodźców. Świata, który niechciane społeczności stłacza w obozach usytuowanych tam, gdzie nikt nie chciałby się znaleźć… „Wyspa psów”, to rozrywka, która bawi, zachwyca i zmusza do zastanowienia. Przygoda chłopca, który szuka ukochanego zwierzaka jest wierzchnią warstwą filmu, pod którą kryje się dużo więcej sensownych i wartych dostrzeżenia treści.