Od 12 września, w polskich kinach można będzie oglądać film Mamoru Hosody zatytułowany "Wilcze dzieci". Animacja to typowe kino japońskie. Bohaterką dzieła jest Hana, która jest studentką i poznaje niezwykłego chłopaka. Niezwykłego, ponieważ posiada zdolność przemieniania się w wilkołaka. Hana zakochuje się w nim bez pamięci. Szybko decydują się na wspólne mieszkanie, a niedługo potem Hana zachodzi w ciążę. Rodzi się dziewczynka, której rodzice nadają imię Juki. Dwanaście miesięcy później, na świat przychodzi chłopiec – Ame. Dzień jego narodzin jest radosny i tragiczny. Rodzi się dziecko, ale ginie jego ojciec, w dodatku traci życie w niewyjaśnionych okolicznościach. Jego ciało pływa w nurtach rzeki. Hana nie poddaje się i przyrzeka sobie wychować dzieci najlepiej jak potrafi. Zadanie jest podwójnie trudne, bo siostra i brat są w połowie nie tylko sierotami, ale i wilkami… W kolejnych scenach filmu widać, jak młoda kobieta zmaga się ze specyficznymi trudnościami dnia codziennego. Hana poświęca siebie i swoje życie dzieciom. Realizuje model macierzyństwa, w którym rezygnuje się z własnego szczęścia na rzecz szczęścia własnych dzieci. Czy to się sprawdza, to temat na inną dyskusję. Dyskusję, którą być może chciał wywołać Mamoru Hosoda. Film jest komiczny i dramatyczny zarazem. Sceny, przy których pęka się ze śmiechu przeplatane są scenami budzącymi namysł, refleksję i zastanowienie. Całości uroku dodaje świetnie zrobiona animacja. Rysunki są realistyczne i wyważone, nie biją po oczach przejaskrawioną kolorystyką. Każda scena dopracowana jest w każdym, najmniejszym szczególe. Na uwagę zasługuje też muzyczna oprawa filmu. W tle słyszy się pogodną, spokojną i przyjemną melodię, z rodzaju tych, które puszcza się dzieciom przed snem. Równie dobrze i realistycznie brzmią efekty dźwiękowe związane z burzą i innymi zjawiskami pogodowymi. Na "Wilcze dzieci" warto pójść, by poznać i docenić japońską animację i by się bawić i wzruszać przez prawie dwie godziny.