„W kręgu miłości” w reżyserii Felixa Van Groeningena to opowieść o pięknie i dramacie życia, które przydarza się pewnej rodzinie. Rodzinę tę tworzą Elise i Didier, a później także ich córka Maybelle. Elise i Didier tworzą nieformalną rodzinę, nie przysięgają sobie miłości przed Bogiem, ani przed przedstawicielem prawa. Oni po prostu się kochają. Elise wykonuje tatuaże, a Didier muzykuje. W pewnym momencie okazuje się, że Elise pięknie śpiewa. Dołącza więc do zespołu Didiera jako wokalistka. Teraz wspólnie wykonują odmianę muzyki Country wzbogaconą o brzmienie banjo, skrzypiec i mandoliny. Bohaterowie filmu żyją w świecie miłości i muzyki. Ich wspólne szczęście sięga zenitu, gdy na świat przychodzi córka. Teraz we troje kochają się, muzykują i cieszą życiem. Ze szczytu szczęścia w otchłań rozpaczy i zwątpienia spycha ich nieuleczalna choroba Maybelle. Okazuje się, że córka cierpi na nowotwór i nie można jej uratować. Elise i Didier robią wszystko, by nie stracić córki, a wraz z nią szczęścia rodzinnego życia. Nie pojmują, dlaczego coś takiego spotkało właśnie ich. „W kręgu miłości’ to melodramat, ale tylko z nazwy. W rzeczywistości, jest to obraz rodziny, która przeżywa najcięższą próbę, rodzina, która musi zdobyć nadludzką siłę, by przetrwać istniejącą sytuację i nie rozpaść się. To film o miłości, która przyświeca i wypełnia szczęśliwe dni i o miłości, która pomaga udźwignąć ciężar ponad siły. Obraz stworzony przez Felixa Van Groeningena uświadamia nam jak nietrwałe i ulotne jest szczęście i jak bardzo trzeba doceniać i cieszyć się z tego co mamy. Film stawia wiele trudnych pytań, na które każdy sam musi sobie odpowiedzieć. I robi to, bo trudno nie wyobrażać sobie, że tragedia Elizy i Didiera może spotkać każdego z nas. Obraz pokazuje także i to, jak ze stratą dziecka radzą sobie tak różni ludzie: Elise kierująca się wiarą, intuicją i uczuciami i Didier kierujący się tylko i wyłącznie logiką, rozumem i nauką. Widać tu wyraźnie rozdźwięk między wiedzą, a tak zwaną mądrością życiową, między rozważaniami teoretycznymi, a praktycznym rozwiązywaniem życiowych problemów. Nie brakuje tu też wzruszających scen rozmów rodziców z dzieckiem, które czuje co się dzieje, zadaje pytania, na które trzeba odpowiedzieć. Tylko nie wiadomo w jakie słowa ubrać te odpowiedzi, by były prawdziwe, ale nie miażdżące. Twórcy filmu poruszyli też problem eutanazji, jako jednego z rozwiązań podobnych sytuacji. Na szczególną uwagę zasługuje oprawa muzyczna filmu. Cały obraz przesiąknięty jest muzyką – ciepło brzmiącymi piosenkami wykonywanymi przez aktorów odgrywających główne role. Muzyki jest tu bardzo dużo, trochę jak w musicalu. Film działa na widza tak silnie, ponieważ nie jest zwykłą historią przedstawioną chronologicznie. Historię Elise, Didiera i Maybelle sklejamy z okruchów rzeczywistości i wspomnień przeplatanych muzyką.