"Teoria wszystkiego", to historia pewnej, niezwykłej pary. On - Stephen Hawking, astrofizyk. Ona - Jane Wilde, filolog francuski. Wszystko zaczęło się zwyczajnie – on i ona poznali się w latach sześćdziesiątych na studiach w Cambridge. Poznali się i zakochali w sobie od pierwszego wejrzenia. Pięć lat później wzięli ślub. W międzyczasie oboje zaczęli odnosić sukcesy naukowe i zawodowe. Piękne i szczęśliwe życie przerywa nagły wypadek. Niewiadomo dlaczego, Stephen traci kontrolę nad własnym ciałem. Gdy utrata kontroli postępuje, lekarze stwierdzają u niego nieuleczalną i postępującą chorobę – stwardnienie zanikowe boczne. Bohater filmu ma wówczas 21 lat. Od tej pory ich wspólne życie całkowicie się zmienia. Hawking zmaga się ze swoją niepełnosprawnością i nie poddaje się. Nadal odnosi wielkie sukcesy na niwie nauki. I nie przeszkadza mu w tym to, że nie może chodzić, gestykulować i mówić. Jego twarz nie jest w stanie wyrazić żadnych emocji, a z otoczeniem porozumiewa się przy pomocy komputera. Oboje z Jane zmagają się z coraz trudniejszą codziennością. Z trudnością komunikowania się, okazywania sobie miłości i wychowywania dzieci. Mijają lata. Po trzech dekadach, na początku lat dziewięćdziesiątych, związek Stephena i Jane najpierw podlega separacji, potem kończy się definitywnie. Kilka lat później, Hawking pojął za żonę opiekującą się nim pielęgniarkę Elaine Mason. Związek z nią trwał do roku 2006 i skończył się rozwodem. Po tym fakcie, relacja Stephena i Jane znów nabrała rumieńców. Zbliżyli się do siebie i stali się bliskimi przyjaciółmi. "Teoria wszystkiego’, to film, który z początku wydaje się banalny, przewidywalny i nudny. Od pewnego momentu, film ten staje się przejmującym dramatem rodzinnym i biografią, którą naprawdę warto poznać. "Teoria wszystkiego" nie jest wyciskaczem łez, opowiadającym o niedołężnym geniuszu i poświęcającej się żonie. To historia o pełni życia osiąganej mimo wszystko. O pełni, którą stanowi to, co robić można, gdy tak wielu rzeczy zrobić już się nie da…