Film przenosi nas w rok 1942. Armia sowiecka wycofuje się po nieudanej próbie kontrofensywy Wołgi. Paru żołnierzom dopisuje szczęście i dostają się na drugi brzeg rzeki. Docierają do domu, w którym mieszka Katia. Dziewczyna udziela im schronienia. Sama się ukrywa, bo nie udało jej się na czas przekroczyć linii frontu. W tle całej historii rozgrywa się jedna z największych bitew drugiej wojny światowej – bitwa o Stalingrad. Pod względem technicznym, film Fiodora Bondarczuka zadowoli nawet najbardziej wymagających odbiorców. Na ekranie dzieje się naprawdę dużo, a to co się dzieje jest jednym wielkim efektem specjalnym. Efektem przekonującym, w dodatku trójwymiarowym. „Stalingrad” nie jest udany pod względem fabularnym. Dostrzegą to głównie ci, którzy mają choć trochę wiedzy na temat przebiegu tej bitwy. Nie czepiając się historycznych szczegółów, wychodzi się z kina naprawdę zadowolonym. Film robi wrażenie. Jest w nim dużo krwi, pożarów, walących się domów, a wszystko to obudowane jest podniosłą muzyką i przepięknym śpiewem operowym. Najnowsza produkcja rosyjskiego kina, wymową i klimatem nawiązuje do kina radzieckiego. Jest tam dużo patosu, sztucznej wielkości i propagandy. Oglądając film, ma się wrażenie, że trąca on starą rosyjską strunę, która pobrzmiewa wielkością i dumą dawnych zwycięstw. Jednocześnie, jest to technologiczny ukłon w stronę współczesnej publiczności, głównie zachodniej. Można powiedzieć, że twórcy filmu osiągnęli oba cele. Film niewątpliwie krzepi serca Rosjan, a amerykańska Akademia Filmowa doceniła go, przyznając mu nominację do Oscara, za najlepszy film nieanglojęzyczny. Scenariusz do filmu powstał na podstawie świetnej powieści Wasilija Grossmana zatytułowanej „Życie i los”, ale zbyt daleko rozminął się z pierwowzorem. Podczas gdy w powieści Grossmanna nie ma postaci czarnobiałych i jednoznacznych, w filmie są tylko takie. Spotykamy więc wspaniałych żołnierzy radzieckich, ofiarnie broniących swojego miasta i podłych Niemców, którzy symbolizują samo zło. „Stalingrad” to epickie kino zrealizowane z wielkim rozmachem, ale nie znajdziemy w nim ważnych i pogłębionych prawd o człowieku.