"Shirley – wizje rzeczywistości", to obrazy amerykańskiego artysty Edwarda Hoppera, które ożywiono na ekranie filmowym. Edward Hopper tworzył od lat trzydziestych do sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Twórca ten uznany został za malarza nowoczesności i okrzyknięty legendą. Kilkanaście najbardziej znanych dzieł Hoppera poddano animacji i na tej podstawie stworzono wizje rzeczywistości, w której żył malarz. A rzeczywistość ta, to Ameryka sprzed lat. Dominują w niej klimaty wielkich miast, atmosfera stacji benzynowych, zapach i smak romansów biurowych, pustka hotelowych wnętrz itp. Najsłynniejsze obrazy Hoppera to Night Windows, Office at Night, Room in New York, New York Movie i wiele innych. Twórca filmu – Gustav Deutsch – kreuje postać, symbolizującą zbiorowość amerykańską tamtych lat. Jego "everygirl" poświęca się walce o równouprawnienie, doznaje skutków wielkiego kryzysu, Próbuje żyć inaczej, niż wymagają tego zastane obyczaje. Obrazy Hoppera intrygują po dzień dzisiejszy. Dzieje się tak, bowiem stanowią fantastyczną zagadkę. Odzwierciedlają to, co dzieje się w ludzkim wnętrzu, a o czym nie zawsze chce się mówić. Obrazy te są pełne napięcia, związanego z tym, co już się wydarzyło lub co za chwilę nadejdzie. Przewodniczką po czasach minionych i uwiecznionych na obrazach jest wspomniana już zbiorowa bohaterka imieniem Shirley. To za nią podążamy, odkrywając Amerykę sprzed kilku dekad. Gustav Deutsch napisał scenariusz do filmu, po lekturze i pod wpływem trylogii autorstwa Johna Dos Pasosa, powstałej w latach trzydziestych. Lektura ta podsunęła mu myśl, że najlepszym pomysłem na oddanie atmosfery tamtego czasu, jest przedstawienie ich przez pryzmat problemów i przeżyć kilku indywidualności. Życie ich, jak soczewka skupia w sobie wszystkie najważniejsze wydarzenia z tamtych lat. Obserwujemy więc wielką politykę, zmiany w obyczajowości, ewolucje społeczne i uświadamianie sobie różnych rzeczy. A wszystko dzieje się w monologach czytaj wizjach, które powstają w pamięci Shirley. Bardzo ciekawa jest oprawa dźwiękowa filmu. Aby ułatwić widzowi przeniesienie się w minione lata, twórcy obrazu, uzupełnili go o autentyczne nagrania radiowe z pierwszej połowy XX wieku.