To już ostatnie spotkanie z „Rajem” Ulricha Seidla. Tym razem gościmy w części „nadzieja” Po rajskich ścieżkach oprowadza nas tym razem Melanie – nastolatka, której matkę Teresę poznaliśmy w poprzednim filmie zatytułowanym „Raj: miłość”. W czasie, gdy Teresa spędza zmysłowe wakacje w dalekiej Kenii, a siostra matki nawraca zagubione owieczki, Melanie jedzie na obóz przeznaczony dla młodzieży z nadwagą. Jedzie tam oczywiście po to, by schudnąć. Młodociani bohaterowie Seidla już na wstępie pozbawieni zostają atrybutów współczesności, nowoczesności i mobilności, jakimi są telefony komórkowe. Twórca filmu skupia się na czymś innym. Nie akcentuje głównie upodobania młodych ludzi do elektroniki, ale pokazuje obsesyjne przywiązywanie wagi do wyglądu zewnętrznego. „Raj: nadzieja” pokazuje jeszcze coś innego. Z jednej strony młode pokolenie bardzo skupia się na swoim wyglądzie, z drugiej buntuje się przeciw zakazom i nakazom związanym z dietą odchudzającą. Uczestnicy obozu najchętniej skupiają się na tym, jak dobrze się zabawić, jak przeżyć dobry seks, napić się i podkraść coś do jedzenia. Ale „Raj: nadzieja”, to nie lekki film o młodzieży, która świetnie się bawi i nie przejmuje się niczym. Spośród wesołych scen wyziera głębsza prawda, mianowicie taka, że wesołość, podjadanie, picie i seks są po to, by zapełnić pustkę i zagłuszyć problemy z samoakceptacją. Nie brakuje też trudnego wątku miłosnego. Zagubiona i samotna Melanie pała gorącym uczuciem do starszego od niej lekarza z obozu. Dojrzały facet nie robi nic, by powstrzymać dziewczynę, wręcz przeciwnie: sam brnie w ten związek i dobrze czuje się będąc uwielbiany i podziwiany przez dziewczynę. Widz wraz z reżyserem stoi niejako z boku i obserwuje co dzieje się na obozie. Film jest realistyczny i momentami okrutny. Widać jak otyłe nastolatki z trudem się ruszają, widać ich naiwność i nadzieję, że coś się zmieni i bez ich udziału skończą się problemy. Niektóre sceny filmu, tak jak w poprzednich odsłonach „Raju”, są zbyt przerysowane, wręcz odpychające. „Raj: nadzieja”, to swoisty obraz samotności, pustki i odrzucenia, które są udziałem wielu młodych osób, zwłaszcza tych, które muszą radzić sobie ze specyficznym wyglądem.