To niezwykły film opowiadający historię kobiety, która żyje wraz z synem w jednym pokoju. Niby nic niezwykłego, a jednak… Kobieta i jej syn nie opuścili tego pokoju od pięciu lat. Dla małego Jacka pokój ten jest całym światem. Światem ubogim, bo składającym się z telewizora, małego okna, łóżka, szafy i lampy. Chłopiec jest przekonany, że oprócz pokoju, w którym żyje nie ma nic. A żyje w więzieniu za metalowymi drzwiami z szyfrowanym zamkiem, doświadczając jednocześnie miłości, ciepła i bezpieczeństwa ze strony mamy. On i ona nie żyją tak z własnej woli. Od ponad pięciu lat więzi ich tam człowiek, który każe zwracać się do siebie per Duży Nick. Nie próbują ucieczki, ponieważ oprawca grozi im śmiercią. Zdesperowana i wyczerpana psychicznie kobieta postanawia powiedzieć dziecku prawdę. Nie całą jednak, ponieważ jest zbyt wcześnie, by powiedzieć mu, że jego ojciec najpierw uprowadził ją, następnie zgwałcił i uwięził. Oboje wkrótce przekonają się, że odzyskanie wolności nie jest najtrudniejsze. O wiele trudniej jest nauczyć się z niej korzystać. „Pokój”, to świetnie zrobiona opowieść o szczęśliwym dzieciństwie w okrutnym świecie. To historia kobiety, której w tak trudnych warunkach udało się stworzyć świat magii i fantazji dla swojego dziecka. Relacja Joy i Jacka jest najmocniejszym akcentem tego filmu. To głęboka i szczera więź genialnie oddana przez aktorów grających główne role. Twórcom filmu udało się uniknąć publicystyki, tanich wzruszeń i płytkiego zakończenia. „Pokój”, to mądry, nietuzinkowy, ciekawy, a jednocześnie wciągający i trzymający w napięciu film. I tu ciekawostka: reżyserką filmu jest Emma Donoghue - autorka książki o tym samym tytule.