W filmie "Mężczyzna prawie idealny" spotykamy kochającą się parę, którą tworzą Henrik i Tone. Są ze sobą dość długo. Cieszą się swym związkiem i z wielką nadzieją oczekują dziecka. Są szczęśliwi, bo wszystko układa się po ich myśli. Właśnie stali się właścicielami przytulnego gniazdka. Zdążyli też kupić samochód. Nie wszystko jednak wygląda tak różowo. Henrik kończy właśnie 35 lat. Nie jest to jeszcze czas na kryzys wieku średniego, ale mężczyzna doznaje czegoś w rodzaju kryzysu tożsamości. Chciałby pozostać młodym i beztroskim mężczyzną, bawiącym się życiem i traktującym wszystko z uśmiechem. Z drugiej strony, dojrzałość zaczyna dawać znać o sobie i trudno ją ignorować. W obliczu pojawienia się potomka, Henrik zaczyna rozumieć, że w jego życiu zajdzie nieodwracalna zmiana. Dotąd był tylko partnerem i dzielił z Tone radość wspólnego życia. Teraz zostanie ojcem i – oprócz uciech związanych z nabywaniem różnych dóbr – pojawią się codzienne i stałe obowiązki. Henrik przeżywa nie w pełni uświadomiony lęk przed ojcostwem i wszystkim, co się z tym łączy. Jak większość przedstawicieli płci brzydkiej, Henrik nie radzi sobie z własnymi emocjami. Nie umie ich nazywać, wyrażać i przeżywać tak, by nie odreagowywać ich na innych. Skutkiem tych trudności jest niedojrzała i buntownicza postawa Henrika. Postawa ta nie pozostaje bez wpływu na relacje mężczyzny z partnerką życiową. Bunt Henrika przeciw dorosłości objawia się niekontrolowanymi i dziwnymi zachowaniami. Pewnego dnia, mężczyzna ogląda książeczkę dla dzieci, co skutkuje oddaniem moczu poza toaletą... Innym razem, bawi się pluszowymi kapciami z głowami zwierząt, udając, że uprawiają seks… "Mężczyzna prawie idealny", to film, w którym odnajdujemy echa znanej wszystkim bajki o Piotrusiu Panie – chłopcu, który nie chciał przestać być dzieckiem. Taki właśnie jest partner Tone. Martin Lund bezbłędnie ukazał sytuację mężczyzny, który ma problem z dorosłością. Bo perspektywa dorastania, nie dla wszystkich jest oczywista i łatwa do przyjęcia. "Mężczyznę prawie idealnego" ogląda się bardzo dobrze z kilku powodów. Po pierwsze dlatego, że jest to świetnie zrobiona komedia. Po drugie dlatego, że przedstawiona historia jest i zabawna i wzruszająca i pouczająca. Po trzecie dlatego, że aktorzy grający dwie główne role, spisali się na medal. W roli Henrika wystąpił Henrik Rafaelsen. Rolę Tone powierzono Janne Heltberg. Film Martina Lunda zdobył Kryształowy Glob dla najlepszego filmu, podczas 47. MFF w Karlowych Warach w roku 2012. Dwa lata po premierze, polscy widzowie mają okazję zobaczyć ten naprawdę dobry film.