Tytuł obrazu sugeruje niedaleką przyszłość, tymczasem akcja filmu rozgrywa się czterdzieści lat temu, w latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia. Film polecamy widzom, którzy lubią ekranowe wersje opowieści o tym, co najbardziej fundamentalne i najważniejsze w życiu człowieka, a więc o rodzinie, akceptacji i miłości. Historia warta zobaczenia, bo osnuta na faktach. Bohaterem historii jest nastoletni chłopiec z zespołem Downa, którego porzucają rodzice. W rolę nastolatka wcielił się Isaac Leyva. Porzucony chłopiec znajduje nową, kochającą rodzinę, którą staje się para homoseksualistów. Nowych rodziców chłopca grają Alan Cumming i Garret Dillahunt. Wszystko się kończy w chwili, gdy bezduszna i formalna urzędnicza machina odkrywa całą sprawę. Tak naprawdę dopiero wtedy się wszystko zaczyna. Dwaj mężczyźni odkrywają, jak wiele znaczy dla nich przygarnięty chłopak i możliwość kochania go. Zaczyna się walka o ocalenie niekonwencjonalnej rodziny. Najwięcej scen filmu rozgrywa się na sali sądowej. Przed wysokim sądem stoją z jednej strony ludzie chcący dać szczęście i miłość choremu chłopcu, z drugiej strony system, który nie bierze pod uwagę akurat takiego modelu rodziny. „Lada dzień” to dramat społeczny poruszający wciąż wrażliwy temat opieki nad dziećmi przez pary homoseksualne. Twórcy filmu celowo przenieśli całą historię w lata siedemdziesiąte ubiegłego wieku. Chcieli w ten sposób pokazać, że nie zawsze trzymanie się konserwatywnych zasad ma sens, że życie jest bardziej skomplikowane i złożone, niż wydaje się tworzącym różne przepisy. „Lada dzień” porusza także problem ukrywania swojej tożsamości przez osoby homoseksualne. Rudy, który zarabia na życie występami w nocnym klubie, zakochuje się bez pamięci w prawniku imieniem Paul. Rudy ukrywa przed ludźmi swoją orientację. Ujawnia ją dopiero wówczas, gdy zmusza go do tego walka o wspólne życie z chłopcem, który został sam po tym, jak jego matka trafiła za kratki za posiadanie narkotyków. „Lada dzień” to wzruszająca opowieść. Momentami wzrusza aż za bardzo. Zdaniem krytyków, twórcy filmu zbytnio podzielili świat na czarny i biały. Wszyscy reprezentujący amerykańską opiekę społeczną są źli i bezduszni. Jedynymi głębiej myślącymi i wrażliwymi osobami w tym filmie są Rudy i Paul, a także czarnoskóry prawnik, który zdecydował się bronić ich przed sądem.