Wszyscy z niecierpliwością czekali na kolejny film Ariego Folmana. Twórcy scenariusza posłużyli się tym razem opowiadaniem Stanisława Lema zatytułowanym „Kongres futurologiczny”. Wielbicielom twórczości tego pisarza nie trzeba przypominać, że kongres ów odbywał się w hotelu Hilton usytuowanym w fikcyjnym kraju Costaricanie. Mało kto pewnie pamięta, że Stanisław Lem napisał tę historię ponad czterdzieści lat temu, bo na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Wtedy już myślano o tym, jak ocalić naturalne środowisko naszej planety przed całkowitym zniszczeniem. A myśleli o tym głównie autorzy fantastycznych i katastroficznych opowiadań o przyszłości. Snuli oni wizje, które zmuszały ludzi do zastanawiania się nad tym, o czym nie myśleli, korzystając na co dzień z dobrodziejstw i wygód, jakie dawały ówczesne technologie wytwarzania różnych dóbr. Opowiadanie Lema to głośno zadane pytanie o miejsce człowieka w szybko rozwijającym się świecie, o to jak będzie żył, czym się kierował i jak da sobie radę w przyszłości. Lem pyta co stanie się z tradycyjnymi wartościami, czy uda się je zachować w obliczu szybko postępujących zmian. Przypomnijmy: pyta, a raczej pytał o to niemal pół wieku temu… Film Ariego Folmana nie jest wiernym obrazem opowiadania Lema. To inna historia inspirowana pomysłem polskiego pisarza. „Kongres” składa się z dwóch różnych części. W pierwszej występują prawdziwi aktorzy, w drugiej widzimy postacie animowane. Twórca filmu posłużył się techniką animacji, by opowiedzieć o rzeczach fantastycznych, które trudno wyjaśnić i wytłumaczyć. Animowana część „Kongresu” jest inspirowana opowiadaniem sprzed czterdziestu lat. „Kongres” ma więcej polskich wątków. Do współpracy przy filmie Ari Folman zaprosił wybitnych polskich filmowców: operatora Michała Englerta, a animacyjną część filmu zrealizowano w Bielsku- Białej. „Kongres” to świat, w którym człowiek praktycznie nie ma wpływu na to co się wokół niego i z nim dzieje. Nie wpływa na swój wizerunek, ani na to co dzieje się w jego sferze uczuciowej. Uczuciami szarych ludzi rządzą i manipulują producenci farmaceutyków. Ciekawy i przerażający jest też wątek aktorki, która – żeby ratować syna – oddaje duszę przysłowiowemu diabłu, ale diabłu zupełnie innemu niż można sobie wyobrazić… Zdaniem krytyków, pierwsza część „Kongresu” jest czytelna i jasna. Co do drugiej – animowanej – to za dużo tu efektów, w rezultacie czego przesłanie obrazu gdzieś się gubi.