Południe Ameryki lat trzydziestych ubiegłego wieku. Umiera kobieta. Jej najbliżsi zostali wcześniej poproszeni o to, by pochować ją w pobliskim mieście. Zadanie nie jest łatwe do zrealizowania. Ale rodzina robi wszystko, by spełnić życzenie zmarłej. Film Jamesa Franco, odzwierciedla styl i język prozy Williama Faulknera. Wszystko, co się dzieje, widzimy z subiektywnej perspektywy poszczególnych postaci. Bohaterowie filmu posługują się lokalnym językiem, co jeszcze bardziej podkreśla klimat i atmosferę tamtego czasu. Film ogląda się znakomicie, dzięki wyjątkowym zdjęciom autorstwa Christiny Voros. "Kiedy umieram", to uczciwy, momentami brutalny, ale jakże prawdziwy obraz życia amerykańskiej prowincji sprzed kilkudziesięciu lat. Przykład rodziny, która za wszelką cenę próbuje pogrzebać zmarłą tam, gdzie sobie tego życzyła, obrazuje upór z jakim prości mieszkańcy południa dążą do celu. Rodzina kobiety przemierza Missisipi, ciągnąc wóz z jej ciałem, by dotrzeć do miasta, w którym urodziła się ich krewna. Powieść Williama Faulknera, to historia opowiedziana z punktu widzenia kilkunastu jej bohaterów. James Franco udanie przeniósł na ekran klasykę amerykańskiej literatury. Wielogłos narracji, filmowcy realizują dzieląc ekran na kilka części i dopuszczając jednocześnie do głosu kilku bohaterów. "Kiedy umieram", to wierna kopia słynnej powieści o tym samym tytule. Oglądając film, naprawdę przenosimy się na południe lat trzydziestych. Atmosferę tamtych lat, w pełni oddaje scenografia, kostiumy i gwara, jaką posługują się bohaterowie. Najważniejsze dzieło amerykańskiego noblisty, odznacza się wybitnym ukazaniem tego, co dzieje się w duszach i umysłach ludzi. Bo nie najważniejsze jest to, co dzieje się dookoła, ale to, co dzieje się w ludziach, a konkretnie w ich sferze emocjonalnej. Faulkner, jak nikt inny potrafi pokazać sprzeczność, dwoistość i złożoność natury człowieka. Czy to samo uda się Jamesowi Franco? Czy filmowa wersja "Kiedy umieram" jest tak samo fascynująca i głęboka jak literacki pierwowzór? Warto sprawdzić!