„Chce się żyć”, to film Macieja Pieprzycy, który święci triumfy na festiwalu w Toronto. Maciej Pieprzyca zrobił świetny i godny międzynarodowego uznania film, do którego zainspirował go dokument pod tytułem „Jak motyl”. W dokumencie tym Ewa Pięta prezentowała sylwetkę młodego mężczyzny chorego na porażenie mózgowe, który całe lata pozostawał bez kontaktu słownego z otoczeniem. Na wyrażenie tego co myśli i czuje pozwolił mu w końcu graficzny system znaków Blissa, którym posługują się osoby rozumiejące mowę, ale nie mające możliwości wypowiadania słów i zdań. Po śmierci autorki dokumentu, Maciej Pieprzyca zajął się tematem i pracował nad nim przez kilka lat. Efektem tej pracy jest książka zatytułowana „Chce się żyć”, będąca jednocześnie scenariuszem obrazu. Akcja filmu rozpoczyna się w drugiej połowie lat osiemdziesiątych. Przemek – w filmie Mateusz – ma kilka lat. Specjaliści nie dają rodzicom chłopca żadnych nadziei na to, że kiedykolwiek porozumieją się ze swoim dzieckiem. Bliscy chłopca nie tracą jednak nadziei i sami poszukują pomocy. Mateusz nie mówi, ale to właśnie jemu twórcy filmu oddają rolę narratora. Warto słuchać tego, o czym myśli Mateusz. Okazuje się bowiem, że poza tym co zewnętrzne, nie różni się niczym od swoich rówieśników. „Chce się żyć”, to mądry, ciepły, głęboki i zmuszający do myślenia film o niepełnosprawności i walce o to, co innym przychodzi bez żadnego trudu. Ilu z nas myśli o tym i czuje wdzięczność za to, że może chodzić, samodzielnie jeść i mówić? Opowieść Ewy Pięty kontynuowana przez Macieja Pieprzycę, dowodzi prawdzie, że wystarczy tak nie wiele, a zarazem potrzeba tak wiele, by chciało się żyć. Film, o którym mówimy, jest godny polecenia także ze względu na ukazaną w nim atmosferę, klimat i sytuację Polski przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Warta podkreślenia jest też gra aktorska. W rolę małego Mateusza wcielił się debiutujący, ale bardzo udanie Kamil Tkacz. Rolę dorosłego Mateusza powierzono Dawidowi Ogrodnikowi, który świetnie podołał temu zadaniu. Mocy przekazowi filmowemu dodaje fakt, iż całość podzielono na kilka części, których tytuły podawane są widzom w formie graficznych znaków Blissa. Całość dopełniają niezwykłe zdjęcia Pawła Dyllusa oraz wzruszająca muzyka Bartosza Chajdeckiego. „Chce się żyć” wyciska łzy, ale nie ma nic wspólnego z tandetnym kinem grającym na uczuciach.