„Balerina” to film animowany, ale nie bajka dla dzieci. W ogóle nie bajka, bo takie rzeczy dzieją się naprawdę. Historia rozgrywa się w dziewiętnastowiecznym Paryżu, którego magia, czar i wyjątkowy klimat są jedną z największych wartości tego filmu. Otóż tam właśnie żyje dziewczyna, która marzy o zostaniu baletnicą. Marzy i robi wszystko by dopiąć swego. Mamy tu do czynienia z historią, jakich wiele, nie porywającą nowatorstwem czy oryginalnością. Film jest prosty i przewidywalny, ale zrobiony tak, że mimo to ogląda się go bardzo dobrze. „Balerina” jest dowodem na to, że nie siląc się na nowatorstwo można zaskoczyć ujęciem tematu. W filmie nie brak inspiracji co najmniej kilkoma znanymi historiami i mitami, ot choćby skojarzenie z Kopciuszkiem nasuwa się od razu. Opowieść z baletem w roli głównej na pewno przypadnie do gustu małym kinomankom, ale nie tylko im. Całość jest zwarta, logiczna, jasna i uporządkowana, a przy tym zabawna, pełna pomysłowych dialogów, humoru i lekkości. Wspaniała rozrywka na wysokim poziomie dla małych, średnich i dużych. Główna bohaterka Felicia jest wiarygodna, a jej emocje udzielają się widzom. Od początku do końca kibicujemy jej i równie jak ona pragniemy szczęśliwego zakończenia. Ale Felicia nie jest jedyną bohaterką filmu, która usiłuje spełnić swoje marzenie. Równie zdeterminowany jest jej przyjaciel Wiktor, który kocha tworzyć nowe rzeczy i pragnie zostać wynalazcą. Z początku los im nie sprzyja i oboje lądują w sierocińcu, gdzie zmuszeni są spędzić jakiś czas. Ambitne i odważne dzieciaki uciekają z tej ponurej instytucji i śmiało ruszają na podbój słynącego ze świateł Paryża. Para włóczęgów dociera do miasta i tam zaczynają się prawdziwe problemy. Nie ma co jeść, nie ma gdzie się podziać, jednym słowem nie ma nic, oprócz oczywiście marzeń, które muszą się spełnić. Los uśmiecha się do Wiktora i znajduje on zajęcie w pracowni twórcy jednego z największych monumentów w mieście. Z kolei Felicji, jakimś cudem udaje się dostać do opery. Przygarnia ją sprzątająca w tym gmachu, kulawa Odetta. Ona również kiedyś kochała taniec i widząc w dziewczynie tę samą pasję, postanawia wziąć ją z ulicy. Felicia nie marnuje czasu i przez podstęp dostaje się na casting do „Dziadka do orzechów”. Po castingu, dostaje się na naukę tańca do jednej z nauczycielek. Gdy jej podstęp wychodzi na jaw, sytuacja diametralnie się zmienia. Oczywiście, marzenie Felicji się spełnia, bo w filmie familijnym inaczej być nie może, w końcu to historie dla pokrzepienia serc! Zapraszamy do kin!