Bohaterem filmu jest młody chłopak Tore, którego rówieśnicy należą do religijnej wspólnoty Jesus Freaks. Tore jest zainspirowany tym, co mówią i robią koledzy. W międzyczasie, poznaje pewną rodzinę. Jej członkowie są bardzo ciepli, otwarci i przyjaźni. Szybko proponują chłopakowi zamieszkanie na ich kampingu. Tore przyjmuje propozycję. Wkrótce okazuje się, że rodzina, którą poznał, to inni ludzie niż myślał na początku. Niebawem na owym kampingu rozgrywają się tragiczne wydarzenia. Goszcząc u siebie nastolatka zafascynowanego religią, ojciec rodziny – Benno – poddaje go wielu drastycznym próbom. Chłopak dzielnie znosi owe próby, a w chwilach zwątpienia pociesza się, powtarzając wielokrotnie zdanie, że nic złego nie stanie się temu, kto dzierży tarczę wiary. Niestety, stan jego i wygląd dowodzi czegoś całkowicie przeciwnego. Znęcający się nad nim Benno nie ma żadnych hamulców, a Tore nie broni się, lecz – zgodnie z nauką Chrystusa - nadstawia drugi policzek. Benno, to człowiek, którego zachowań nie da się przewidzieć. Nie da się też wyjaśnić ich w żaden sposób. Możemy jedynie próbować domyślać się, że mężczyzna chce pokazać chłopakowi, że jego poglądy nie mają sensu. Być może zazdrości mu wiary, a może jest po prostu zwykłym psychopatą… Tore, to przykład człowieka w stu procentach dobrego i naiwnego. To, co się z nim dzieje, pokazuje, że taka postawa nie tylko nie wyzwala w innych dobra, ale wyzwala zło, nad którym trudno zapanować. "A jeśli Bóg jest?", to film przepełniony przemocą. Przemocą brutalną, dosłowną i naturalistyczną. Niektóre sceny, zmuszają wręcz do odwrócenia wzroku. Jeszcze bardziej od przemocy przerażający jest fakt, że otoczenie Benna i jego rodziny udaje, że niczego nie widzi. To nie wszystko. Niektórzy członkowie lokalnej społeczności kibicują Bennowi i wspierają jego działania. "A jeśli Bóg jest?" pod wieloma względami przypomina słynne eksperymenty psychologów behawioralnych sprzed lat. Podzielono wówczas studentów psychologii na dwie grupy: strażników i więźniów. Pierwsi mieli całkowitą władzę nad drugimi. Po kilku dniach przerwano eksperyment, gdyż koledzy-strażnicy zaczęli znęcać się nad kolegami-więźniami w sposób, jakiego nikt nie przewidział. To samo pokazuje Katrin Gebbe - reżyserka filmu. Tym razem grę, jej przebieg i skutki, może obserwować szeroka publiczność. Obserwować i wyciągać wnioski na temat zbyt dosłownego traktowania religii, powolnego stawania się bezwolną ofiarą, stopniowego przeradzania się w kata i ludzkich reakcji na dziejące się zło.