Oto przed nami kolejny film z myszką. Tym razem jest to nakręcone w roku 1959 dzieło Francoisa Truffauta zatytułowane "400 batów". Autor filmu miał zaledwie 26 lat, kiedy udało mu się zapoczątkować nową, wywrotową falę francuskiego kina. Film opowiada o trzynastolatku - Antoine Doinelu. Bohater jest swego rodzaju autsajderem nie pasującym do rzeczywistości, w której żyje. Odznacza się niezwykłą wrażliwością, jest porywczy i zagubiony. Nie chce tego, ale wciąż ma jakieś kłopoty. Nie lubi szkoły i nauczyciele nie darzą go sympatią. Zwłaszcza jeden, który karze go staniem w kącie lub wielokrotnym przepisywaniem jednego zdania. Rodzice chłopca nie dostrzegają niczego. Matka koncentruje się na sobie, a pasją ojczyma są samochody. Nastoletni syn zdaje się być zawadą w ich ciasnym mieszkaniu i poukładanym życiu. Antoine zdany na siebie oddaje się licznym fantazjom. Marzy o podróżach, wolności i innym życiu. Roztargniony zapomina o obowiązkach domowych. Pewnego dnia ściąga wypracowanie i zostaje na tym przyłapany i ucieka z domu. Po drodze dopuszcza się kradzieży by zdobyć środki na życie. Życiorys i perypetie Antoine do złudzenia przypominają dzieje twórcy filmu. Bo tak naprawdę mówi on o sobie. W "400 batów" Truffaut sportretował również swoją matkę – kobietę oschłą, zirytowaną, niekochającą i próżną. Autobiograficzna opowieść Truffaut jest realna i prawdziwa. Antoine jest nastolatkiem z krwi i kości, wrażliwym, zagubionym i bezczelnym zarazem. "400 batów" to udany obraz społeczeństwa, rodziny i systemu wychowawczego Francji końca lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Społeczeństwa, rodziny i systemu, z którymi przegrywali dorastający ludzie…"400 batów" był nominowany do Oscara za scenariusz i otrzymał Złotą Palmę w Cannes. Jeszcze jedno: tytuł z batami jest nieco mylący, a to dlatego, że zastosowano w nim dosłowne tłumaczenie francuskiego idiomu oznaczającego masę kłopotów. Bohater rzeczywiście ma ich dużo, ale nikt nikogo nie bije…