„Zimna wojna” to kolejny film Pawła Pawlikowskiego, reżysera „Idy” nagrodzonej Oscarem. Podobnie jak „Ida”, „Zimna wojna” zachwyca czarno-białym, surowym, minimalistycznym i dopracowanym w każdym szczególe obrazem. Akcja filmu rozgrywa się w stalinowskiej Polsce przełomu lat czterdziestych i pięćdziesiątych ubiegłego stulecia, a także w ówczesnym Paryżu, a konkretnie w pełnych dymu i pobrzmiewających jazzem paryskich klubach. Film zaczyna się od przesłuchań kandydatów do ludowego zespołu muzycznego „Mazurek”. Wkrótce zespół w nowym składzie i pod pieczą wysłannika partii ma rozpocząć pracę nad nowym repertuarem sławiącym rodzimy folklor. Kompozytorowi Wiktorowi wpada w oko młoda, krnąbrna i utalentowana dziewczyna imieniem Zula. Tych dwoje połączy niebawem wielkie uczucie. Ale „Zimna wojna” nie jest romantyczną historią z happy endem. Miłość Wiktora i Zuli jest tragiczna i toksyczna. Kochankowie na przemian rozstają się i schodzą. Są owładnięci obsesją i uzależnieni od siebie. Losy bohaterów obserwujemy na przestrzeni 15 lat. Wokół nich rozpościera się szara, smutna i przerażająca, polska rzeczywistość powojennych lat. Zula i Wiktor i tak mają szczęście, bo jako artyści ludowi opuszczają czasem ówczesną Polskę i przebywają na występach w Berlinie Wschodnim czy Paryżu. „Zimna wojna” to intymna historia dwojga ludzi przedstawiona na tle realiów polskiego socrealizmu i paryskiej artystycznej bohemy. Obraz okraszony jest muzyką folkową, która przeplata się z delikatnym jazzem.