„Wenus w futrze” jest komedio-dramatem erotycznym produkcji francuskiej. Reżyserem filmu jest Roman Polański. Film ten jest kinową wersją sztuki Davida Ivesa wystawianej na Broadwayu. Główną postacią filmu jest reżyser, który szuka aktorki do swojego filmu. Kolejne artystki nie podobają mu się. Zniechęcony Thomas bliski jest rezygnacji, gdy w teatrze pojawia się kobieta imieniem Wanda. I to jest to, czego szukał! Energiczna i pełna erotyzmu aktorka od razu przypada mu do gustu. Wanda jednak nie jest łatwa we współpracy. Kobieta jest bezczelna, pyskata i kompletnie nie poddaje się reżyserowi. Wszystko zmienia się z chwilą, gdy ten ostatni postanawia obsadzić ją w roli głównej. Szansa dana kobiecie sprawia, że przechodzi ona swoistą przemianę. Ona się zmienia, a on zakochuje się w niej bez pamięci. „Wenus w futrze” to niezwykle ciekawy obraz zaplecza sceny filmowej. Sceny, na której spotykają się wyjątkowe i twórcze osobowości, a te – jak wiadomo – nie znoszą sprzeciwu i walczą ze sobą. Twórcom filmu udało się doskonale uchwycić subtelność i ciężar gatunkowy relacji aktora z reżyserem. Polańskiemu wystarczą dwie postaci, by stworzyć arcydzieło filmowe. W dodatku arcydzieło wciągające i zrozumiałe dla wszystkich, a nie tylko dla wprawionych krytyków. „Wenus w futrze” to film pozbawiony efektów i zmiennej akcji. Wszystko dzieje się w jednym miejscu i przedstawione jest tak, że prościej już nie można. Tłem filmu jest stary teatr z niewyszukanymi dekoracjami. Zapierająca dech akcja opiera się na tym, co dzieje się pomiędzy dwojgiem ludzi – zadufanym w sobie reżyserem i nieokiełznaną młodą aktorką. Najnowszy film Romana Polańskiego ma wyjątkowo osobisty charakter. Na charakter ten wskazuje niezwykłe podobieństwo głównego bohatera filmu dojego twórcy. Ale nie tylko to. Odtwórczyni roli Wandy - Emmanuelle Seigner jest jego żoną. Nie trudno domyśleć się, że „Wenus w futrze” jest swoistym hołdem dla ukochanej. Ukochanej z trudnym charakterem, ale dającej wielką miłość i szczęście.