„Siła przyciągania”, to kolejny film poruszający tematykę samoakceptacji osób homoseksualnych. Tym razem akcja rozgrywa się w środowisku policyjnym. Niemiecki obraz opowiada o parze gejów, ale akcja zaczyna się w chwili, gdy nikt jeszcze nie wie, że para taka powstanie. Marc ma narzeczoną, która spodziewa się dziecka. Pewnego dnia wyjeżdża na szkolenie, gdzie poznaje Kaya. Kay wyraźnie zaleca się do niego, ale Marc unika go i boi się myśli o tym, że mógłby podobać się mężczyźnie i vice versa. Prawda okazuje się jednak inna. Marc odkrywa, że jest gejem i że odwzajemnia uczucia i potrzeby Gaya. Niestety akceptacja nowej sytuacji nie przychodzi łatwo. Ciało ją akceptuje, psychika się opiera. Tradycyjny model wychowania, presja społeczna, świadomość krzywdy wyrządzanej kobiecie i pełniona rola społeczna robią swoje. „Siła przyciągania” to obraz dramatycznej walki wewnętrznej, którą toczy Marc ze swoimi potrzebami. Mężczyzna stara się jak może wyprzeć odkrytą właśnie tożsamość i żyć tak jak do tej pory. Związek między Marcem i Gayem jest żywy i autentyczny. Siła przyciągania, która pcha ich ku sobie jest przepotężna. Czułość okazywana sobie nawzajem przez mężczyzn ukazana jest w sposób realny, ale nie nachalny. Widz przekonuje się, że fizyczny kontakt gejów nie różni się w zasadzie od seksu pozostałych osób. Bywa czasami delikatny i czuły, a czasami szybki i gwałtowny. Ogromną zaletą filmu jest gra aktorów, którym powierzono dwie główne role. Hanno Koffler i Max Riemelt grają autentycznie i szczerze. Widz solidaryzuje się z nimi, podziela ich uczucia, rozumie potrzeby i wrażliwość. W efekcie kibicuje tej nowej, prawdziwej, głębokiej, a jednocześnie trudnej do zaakceptowania miłości. Film porusza także tematykę dyskryminowania gejów w kręgach policyjnych. „Siła przyciągania” to kolejny film przypominający o tym, jak wiele cierpienia i krzywd powodują bezpodstawne uprzedzenia społeczne i brak wiedzy o potrzebach innych niż własne.