Charleen za chwilę skończy 16 lat. Myli się ten, kto myśli, że jest beztroską nastolatką ubawioną życiem. Jest dokładnie odwrotnie. Dziewczyna jest przygnębiona i zafascynowana smutną stroną życia. Jej problemy, to coś więcej niż bunt przeciw dorosłym, rozterki sercowe czy kłopoty z cerą. Odbywa właśnie staż w zakładzie pogrzebowym. Poza tym, uwielbia twórczość Kurta Cobaina. Jeśli słucha, to tylko muzyki twórców, którzy już nie żyją. Matka Charleen poważnie niepokoi się o córkę. Niepokoi się tym bardziej, że jej latorośl, jak lwica broni dostępu do siebie. Intuicja matki okazuje się trafna. Pewnego dnia, niedoszła szesnastolatka, decyduje się na próbę samobójczą. Ktoś lub coś nad nią czuwa, bo próba nie udaje się i Charleen wraca do świata żywych. Po odzyskaniu przytomności i dojściu do siebie, dziewczyna musi poradzić sobie z otoczeniem. A otoczenie to, to szalona rodzinka, terapeuta stosujący metody wywołujące trzęsionkę, pracownik socjalny, dla którego podręcznik jest ważniejszy niż człowiek, sfrustrowana przyjaciółka i klasa, z którą nie sposób się dogadać. Jest jeszcze ktoś, chłopak spotkany u terapeuty. Ma na imię Linus, podobnie jak ona nie radzi sobie z życiem, jest dziwny, zagubiony, ale wrażliwy, pocieszny i okazujący Charleen zainteresowanie. Między nim a dziewczyną rodzi się uczucie. Pierwsze zetknięcie ust, uświadamia Charleen, że życie może smakować. "Była sobie dziewczynka", to ciepły i pełen pozytywnej energii film dla młodych widzów. Reżyser filmu – Mark Monheim – wyraźnie i udanie zachęca do kochania życia takim, jakie jest. Z tym, co rozczarowuje i cieszy. Z tym, że zamiast być, bywa się szczęśliwym…